Historia
Bardziej intensywne osadnictwo na terenie obecnej gminy Maciejowice rozwinęło się w XII i XIII w., czemu sprzyjały tutejsze gleby – w części żyzne nadwiślańskie mady. Organizatorami tej akcji osadniczej były początkowo czynniki kościelne: zakon norbertynek z Płocka w rejonie Wargocina, kanonicy regularni z Czerwińska w rejonie Kochowa i prawdopodobnie biskupstwo poznańskie w rejonie Samogoszczy. We wszystkich tych ośrodkach najpóźniej w XIV wieku powstały parafie. W pierwszej połowie XV wieku pojawił się tutaj konkurencyjny ośrodek osadnictwa o charakterze rycerskim. Z nadania królewskiego okoliczne puszcze otrzymał wówczas ród Ciołków. Jedna z jego gałęzi osiadła w Maciejowicach i przyjęła nazwisko Maciejowkich. Przypuszcza się, że to Maciejowscy wybudowali i przyjęli jako swą siedzibę zamek w miejscu, które dziś nazywa się Podzamczem.
W 1507 roku stolnik sandomierski Kacper Maciejowski otrzymał od Zygmunta Starego przywilej lokacyjny na założenie miasta w nie istniejącej obecnie wsi Ostrów. Pół wieku później miasteczko to zostało przeniesione w pobliże wsi Maciejowice i odtąd nosiło jej nazwę. Przenosiny te związane były z dramatycznymi powodziami i zmianą koryta Wisły, która miała tutaj miejsce w połowie XVI w. Zmiany te ostatecznie przypieczętowały upadek Kochowa. Zakonnicy już w 1525 roku sprzedali swe dobra (rok później weszły one w skład dóbr podzameckich), a siedziba parafii, najpóźniej w początkach XVII wieku, została stamtąd przeniesiona do Maciejowic.
10. X. 1794 r. na polach Podzamcza i pobliskiej wsi Oronne miała miejsce pamiętna bitwa, zwana bitwą pod Maciejowicami.
W początkach XIX wieku majątek podzamecki przeżywał swoje złote czasy. Po powrocie z kilkuletnich wojaży po Europie, posiadłość objął – wtedy człowiek jeszcze, wychowanek Staszica, od 1800 r. ordynat – Stanisław Kostka hrabia Zamoyski. Gospodarowanie rozpoczął od budowy nowej siedziby. Założył park i na części fundamentów zburzonego podczas bitwy zamku postawił istniejący do dziś pałac. Następnie przeprowadził szereg inwestycji o charakterze przemysłowym (cegielnia, garkarnia, fabryczka tkacka, gorzelnia, browar).
Mieszkańcy Maciejowic i okolicznych wsi byli aktywni w dobie powstania styczniowego. W 1861 roku odbyły się tutaj dwie duże manifestacje patriotyczne. 28 stycznia 1863 r. sformowana w Maciejowicach partia powstańcza dowodzona przez pułkownika Walentego Lewandowskiego bez powodzenia zaatakowała stacjonujący w Łaskarzewie batalion saperów rosyjskich. Po upadku Powstania Styczniowego, władze carskie odebrały w 1870 roku Maciejowicom prawa miejskie.
Ciężkie walki toczyły się tutaj na przełomie lipca i sierpnia 1915 roku, kiedy Niemcy, przekroczywszy Wisłę, przełamywali w tym rejonie uporczywą obronę rosyjską. W sierpniu 1920 r. wieś Kobylnica stanowiła najdalej wysunięty w górę Wisły punkt, do którego dotarły patrole bolszewickie. We wrześniu 1939 r. przez istniejący zaledwie przez trzy tygodnie w Przewozie drewniany most wycofywały się za Wisłę oddziały Armii Prusy.
Lata 50-te i pierwsza połowa lat 60- tych to trudny okres w historii Maciejowic; usuwanie śladów pookupacyjnych, troska o codzienny byt. Nieco ożywienia wniosły następne lata. Nowego wyglądu zewnętrznego i wewnętrznego doczekał się kościół i plebania, w 1963 r. otwarta została nowa szkoła – pomnik Tysiąclecia, która otrzymała imię Tadeusza Kościuszki. Wybudowano też kilka obiektów użyteczności publicznej. W latach siedemdziesiątych wyremontowano zaniedbany ratusz oraz uporządkowano zabudowę wokół rynku.
Natomiast majątek podzamecki po wojnie został znacjonalizowany. Zorganizowano tutaj Państwowe Gospodarstwo Ogrodnicze. Po roku 1990, kiedy nastąpił upadek PGO, jego majątek stał się własnością Agencji Rolnej Skarbu Państwa i Gminy.
